Gevir, (İng. gaur).
Seladang,
Yaban Sığırı,
Hindistan Sığırı,
Hindistan'da yaşayan bir cins yaban sığırı,
Gaur,
Güneydoğu Asya' da yaşayan bir yaban sığırı, Güneydoğu Asya ve Hindistan'da yaşayan yabanıl sığır türü.
Gevir yahut öbür adıyla yaban sığırı veya seladang (Bibos gaurus), Çift parmaklılar (Artiodactyla) takımının, boynuzlugiller (Bovidae) familyasından, 380 cm kadar uzunlukta 200 cm kadar yükseklikte, 85 cm kadar kuyruğu olan, geniş alınlı, kısa ve kalın boyunlu, sırtı esmer, karnı sarı, bacakları beyaz, Hindistan' da kayalık ormanlarda yaşayan bir tür. Hindistan bizonu da denilen bu orman hayvanının omuz hizasında boyu 180 santimi geçer, baş ve vücut uzunluğu ise 290 santime yaklaşır. Yetişkin erkek gevir, tıpkı yak gibi siyaha yakın bir koyu kahverengidir, yalnız bacaklarının dizlerden aşağısı beyazdır. Yukarıya kıvrık boynuzları enli, ağır ve siyah uçludur.
Erkeklerden daha ufak olan dişiler omuz hizasında 150 santim boyundadır, renkleri de hafifçe kızıla çalar. Gevirin vücudu çok hacimlidir. Ensesinden sırtının ortasına kadar yüksek bir çıkıntı göze çarpar.
Hindistan’da, Burma’da ve Malakka yarımadasında tepelere yakın orlarmanlarda ve yüksek otların arasında yaşayan gevir’in başlıca yiyeceği bambuların ve başka ağaçların sürüngenleri ve otlardır. Çekingen ve ürkek tabiatlı olan bu iri hayvan 5 – 20 başlık veya biraz daha kalabalık küçük sürüler halinde dolaşırlar. Ağaç sürgünleri ve otlarla beslenirler.
Yerlilerle avcılar, gevir' in kimseye saldırmayan çekingen, ürkek, zararsız bir hayvan, olduğunu söylerler. Fakat sürüden kovulan bir erkek gevir tehlikeli olabilir. Aynı şey, yaralanan gevir için de söylenebilir. Gevir avı Hindistan’daki İngilizlerin sevdikleri sporlardan biriydi. Hayvan ilk kurşunlarla ölmediği takdirde, yaralı gevirin saldırısıyla karşılaşan avcı çok kere ölümle burun buruna gelirdi. Hindistan’ ın Malabar bölgesi yerlilerinin gevir hakkında ilginç bir efsaneleri vardır. Efsaneye göre; Hayvanın, burun deliklerinin içinde taşlar biriktirdiğini ve bunları tüfek hızıyla düşmanlarına savurduğunu, taşın daima hedefini bulduğunu ve açılan yaranın da daima öldürücü olduğunu ileri sürerler.
Erkeklerden daha ufak olan dişiler omuz hizasında 150 santim boyundadır, renkleri de hafifçe kızıla çalar. Gevirin vücudu çok hacimlidir. Ensesinden sırtının ortasına kadar yüksek bir çıkıntı göze çarpar.
Hindistan’da, Burma’da ve Malakka yarımadasında tepelere yakın orlarmanlarda ve yüksek otların arasında yaşayan gevir’in başlıca yiyeceği bambuların ve başka ağaçların sürüngenleri ve otlardır. Çekingen ve ürkek tabiatlı olan bu iri hayvan 5 – 20 başlık veya biraz daha kalabalık küçük sürüler halinde dolaşırlar. Ağaç sürgünleri ve otlarla beslenirler.
Yerlilerle avcılar, gevir' in kimseye saldırmayan çekingen, ürkek, zararsız bir hayvan, olduğunu söylerler. Fakat sürüden kovulan bir erkek gevir tehlikeli olabilir. Aynı şey, yaralanan gevir için de söylenebilir. Gevir avı Hindistan’daki İngilizlerin sevdikleri sporlardan biriydi. Hayvan ilk kurşunlarla ölmediği takdirde, yaralı gevirin saldırısıyla karşılaşan avcı çok kere ölümle burun buruna gelirdi. Hindistan’ ın Malabar bölgesi yerlilerinin gevir hakkında ilginç bir efsaneleri vardır. Efsaneye göre; Hayvanın, burun deliklerinin içinde taşlar biriktirdiğini ve bunları tüfek hızıyla düşmanlarına savurduğunu, taşın daima hedefini bulduğunu ve açılan yaranın da daima öldürücü olduğunu ileri sürerler.
Gevir’i evcilleştirmek için gösterilen çabalar boşa gitmiş olup yabani sığır olarak kalmıştır.
Gebelik ve doğumu ehlî sığırlar gibidir. İnekle eşleşmesinden elde edilen melezine “gayal” denir. Günümüzde, esaret hayatındaki gevir malakları büyümeden ölmektedirler.
