Akinakes, (Yunanca). Esk. Sil. Bir çeşit kısa kılıç veya uzun hançer; med, pers ve iskit ordularında kullanılmıştır.
Med, Pers ve İskit ordularında kullanılan uzun hançer.
Skitler'de de savaş tanrısının sembolü kılıca, Herodotos tarafından bozulmuş şekilde ad olarak verilen, akinakes adını da dil uzmanları Türkçe "kıngırak" a dönüştürmektedir. Türkçe, iki tarafı keskin olan kılıç veya kamaya ad olarak verilen "kıngırak" kelimesinin bu savaş tanrısı sembolü olarak, milattan önceki bin yılda dahi kullanılmış olması ihtimaline, Pulleyblank işaret etmektedir. Prototürk sayılan ve milattan önceki bin yılda bugünkü Kuzey Çin'e egemen olan Chou sülâlesinin (M.Ö. 1050-249) kurucusu Wu-Wang hakkında bir rivayette, "kıngırak" olabilecek bir kılıç adı geçiyor imiş. Bu neden ile, Pruşek milattan önce altı yüz kırk beşte alplık teşkilâtının varolduğuna dikkat çekmektedir. Milattan önce altı yüz kırk beş yılında, bugünkü Shensi'deki bir dağda, Çinli olmayan göçebeler, bir atı kurban edip, sonraki şölen sırasında birbirlerine bağlılık belirtisi olarak, şarap ile and içmişlerdi. Doğu Hunlar'ı (Hsiung-nular) da, benzeri şekilde, and içerlerdi. Bir dağ tepesinde, ak donlu bir at kurban edilip, onun kanı şaraba, bir kaşık ve chinglo veya k'eng-lu denen ve aslının "kıngırak" olduğu anlaşılan kılıç ile karıştırılıyor ve bağlılık yemini edenler tarafından bu içki içiliyordu. Yemine, gök tanrısı ve "kıngırak"ın temsil ettiği savaş tanrısı tanık gösterilmekte idi. Shiratori, Doğu Hunlar'ının, sembolü "kıngırak" olan savaş tanrısı ile gök tanrısını eş tutmuş olduklarını sanmaktadır. Çin metinlerinde bozulmuş olarak geçen ve "kıngırak" şeklinde icra edilen ching-lo veya keng-lu kelimesinin aslı, Shiratori'ye göre, "kıngırak" değil kılıç idi. Burada Pi-yung adı verilen alplar okulunda dans şeklinde ve doğrudan kılıç karşılaşması biçiminde, müzik eşliğinde, alpların ayinsel gösteriler yaptığı Çin kaynakları tarafından aktarılmaktadır. Ustalıkları özellikle kılıç üzerine yoğunlaşan alpların bulunduğu, Çin kaynaklarında bunların geliştirdiği kılıç tekniklerinin dans gibi yorumlandığını, görüyoruz. Bu nedenle kur ve kuşaklara takılan kılıçların, sadece görünümü tamamlayan bir aksesuar değil, alpların yakın döğüş silah olarak en çok uzmanlaştıkları silahlar olarak kullanıldığı anlaşılmaktadır. Öyle ki alpların kullanımla ilgili teknikleri yönünden çok özel stiller geliştirdikleri aynı kaynaklarca aktarılmaktadır. Şövalyelik ve alplık, savaş tanrısı örneğinde olduğu gibi, kılıçla, yani eskrimle simgelenmekteydi.
